De afgelopen week was in het nieuws dat het Herman Jordan in Zeist bij wijze van proef de komende maanden ouders geen toegang geeft tot het cijferoverzicht van hun kinderen. Reden hiervoor zou zijn dat leerlingen van ouders die actief meekijken meer stress ervaren dan leerlingen van ouders die zich minder druk maken om de studievoortgang. Dit blijkt uit een onderzoek van een economie docent van deze school.

 

Het nieuws bracht mij terug naar de start van de zomervakantie aan het einde van mijn v4 jaar. Een lastig jaar omdat toen pas aan het einde van de 4e klas een profiel werd gekozen. We waren met een flinke groep klasgenoten bij elkaar op de tennisbaan toen de vader van een van die klasgenoten kwam aangestormd. Stoom uit de oren, woedend vanwege het telefoongesprek dat net had plaatsgevonden waarin de mentor mededeelde dat de leerling was blijven zitten. Wat een rotzomer was dat voor mijn klasgenoot!

 

Nou kregen wij indertijd de laatste toetsen helemaal niet terug en was er altijd een verrassing als op het rapport bleek dat een cijfer mee of tegen was gevallen. Het was dan ook daadwerkelijk mogelijk om te blijven zitten op een of twee mislukte toetsen, zonder dat op voorhand voor iedereen duidelijk was dat het erom spande.

 

Hadden de ouders van mijn klasgenoot geweten van het belang van die toetsen, dan hadden ze dit misschien kunnen voorkomen, bijvoorbeeld door wat extra ondersteuning te geven bij planning en leren. Dat had misschien wat meer druk opgeleverd op de noodzaak goed te scoren, met daarbij behorende stress.

 

De uitkomst was misschien niet anders geweest, maar ik weet vrij zeker dat de vader van mijn klasgenoot bij wat meer voorkennis, zich niet zo had laten gaan. Ik kan me zijn boosheid namelijk ongeveer 35 jaar na dato nog goed herinneren….

 

Leerlingen die stress ervaren door het meekijken van ouders, zijn vaak leerlingen die het op dat moment niet makkelijk afgaat. Het ís ingewikkeld, maar ouders niet op de hoogte houden van de voortgang van hun kinderen leidt hooguit tot uitgestelde stress en een hoop gedoe.

 

De kunst is om als ouders afstand te houden, maar wel betrokken te zijn. Vraag je kind hoe het gaat, breng onvoldoendes ter sprake als je (als dat al het geval was) niet meer boos bent. Ga het gesprek aan over wat nodig is om een mindere reeks cijfers te doorbreken en help. Dat zijn oplossingen voor gedoe en stress rondom de cijfers. Het weghouden van ouders bij de voortgang van leerlingen is enkel symptoombestrijding en contraproductief.